به طور کلی، فرم اصطلاحی است که در حوزه های مختلف علوم و دانش بشری، معانی کاربردی ویژه دارد، اما درزبان فارسی نمیتوان به طور کاملا “دقیق کلمۀ معادلی برای فرم در نظر گرفت. فرم به معنی شکل، صورت، رسمریخت، شکل، وضع، هیئت، حالت ترکیب عناصری که مجموع های واحد را به وجود آورده اند و شخصیت، سرشت و ساختار است اما آنچه مد نظر است آن معنی از فرم است که به گفتۀ هربرت رید، شکل و آرایش اجزا و جنبۀ دیدنی اثر استبنابراین فرم، شخصیت و هویت قابل درک یک شیء است که به واسطۀ آن اشیاء شناخته شده و از هم تمیز داده
می شوند. اما فرم معماری، تصویری قابل رؤیت از ماده است که آن را شکل میدهد؛ بنابراین دارای اجزا، تناسبات و اندازه است و دربرگیرنده و انتقال دهندۀ مفهوم است و به شناسایی انسان از ویژگیهای محیط زیستش ارتباط دارد و تابع نحوۀ درک انسان از جهان است فرم اصلی ترین عامل معماری است و باید با عوامل مختلف مؤثر بر معماری ازجمله نظام ارزشی، فرهنگ ها، شرایط محیطی، عملکردی و همچنین پایداری هماهنگ باشد. در طول تاریخ، بسیاری از معماران آن را به عنوان مهمترین عامل در طراحی در نظر گرفته
و موضوعات دیگر را تحت الشعاع آن قرار داده اند، ولی با توجه به موضوعات مهم مؤثر بر معماری، ازجمله اقتصاد که از مهمترین موضوعات در جوامع بشری است، هر فرمی نمی تواند قابل پذیرش باشد، زیرا فرم باید شرایط مناسبی را برای زندگی انسان ایجاد کند که به همراه آن، همۀ عوامل مؤثر بر معماری ازجمله شرایط اقتصادی بهبود خواهدیافت.از طرف دیگر، همانگونه که ذکر شد، فرم های طبیعی، همواره برای بشر الهام بخش بوده و در احداث
سازه های اولیه، از آنها الگوبرداری می کرده است. پایه های ضخیم همراه با سقف و طاقهای قوسی شکل و سنگین از جنس گل و آجر و سنگ، قرنها مصالح و فرمهای ساختمانی بشر را تشکیل میداد.
